معماری سنتی سیستان و بلوچستان
معماری سنتی
معماری سنتی ویا معماری قدیمی در واقع معماری است که جنبه تاریخی دارد و به یک دوره خاص ربط پیدا می کند.این دوره مربوط به دوره حال نیست و در گذشته ریشه دارد.معماری سنتی در ایران به هزاره هفتم میلادی باز می گردد و به مرور زمان این هنر به دلایل گوناگونی از جمله مذهبی گسترش یافته است.
با بوجود آمدن مصالح جدید این صنعت دچار مشکلات خود شده است ولی همچنان افرادی هستند که این هنر را زنده نگهداشته اند ، و برای بازسازی بناهای قدیمی و همچنین بناهای جدید به سبک سنتی تلاش می نمایند.
استان سیستان و بلوچستان
بزرگترین و پهناورترین استان ، که در جنوب شرقی کشور عزیزمان واقع شده و با کشور پاکستان و افغانستان هم مرز می باشد و به لحاظ مجاورت این استان با دریای عمان از لحاظ راهبردی اقتصادی ، برای کشور عزیزمان جایگاه ویژه ای دارد .
بندر چابهار که یکی از بزرگترین بنادر کشور است و اکثر کشتی های قاره پیما در این بندر پهلو می گیرند در این استان واقع گردیده است.سیستان و بلوچستان از لحاظ معادن نیز بسیار غنی می باشد ، معادنی همچون طلا در این استان وجود دارند.
از لحاظ مصالح ساختمانی و کارخانجات مرتبط چندین کارخانه آجر سفال در زابل واقع گردیده ، که بخشی از مصالح این استان را تامین می کند و بخش دیگر آن از استان یزد تامین می شود.در زمینه آجر نما ، از جمله آجر نما رسی ، آجر نما شیل ، آجر نما نسوز ، بیشتر از بازار اصفهان ، تهران و قم تهیه می گردد و این استان مشتری بسیار خوب موزاییک و تولید کنندگان موزاییک اصفهان است و گچ این استان از خراسان و سمنان تامین می گردد.
سنگ نما نیز بیشتر از اصفهان به این استان ارسال می شود.کاشی و سرامیک این استان از شهر یزد و میبد تامین شده و سیمان آن از کارخانجات سیمان زابل و سیمان خاش تامین می شود.